Na dnie nieczynnego kamieniołomu w Dingwall od momentu zakończenia prac wydobywczych w 1955 roku minęło już ponad 60 lat. Od momentu kiedy górnicy zdjęli ok 10 m miąższości warstwę gipsu odsłonięty anhydryt poddawany jest jeszcze większemu wpływowi wód meteorycznych niż był przedtem. Zachodząca transformacja anhydrytu w gips prowadzi do wzrostu objętości i pęcznienia ośrodka skalnego. Bezpośrednim skutkiem pęcznienia jest formowanie się kopuł, wigwamów, grzbietów, we wnętrzu których tworzy się różnych rozmiarów i o zmiennym stopniu dostępności pustka skalna. Owe pustki w momencie dostępności dla człowieka nazwano jaskiniami z hydratacji, natomiast skała otaczająca pustki nazwana jest morfologiczną formą z hydratacji.
Poniżej znajdują się najważniejsze aspekty powiązane z wyżej wymienionymi obiektami natury geologiczno-morfologicznej. Wystarczy kliknąć by dowiedzieć, jaka geneza stoi za ich uformowaniem, jakie jest rozmieszczenie jaskiń w kamieniołomie oraz sprawdzić czy być może wymiary jaskiń z hydratacji są dla nas wystarczające by wejść do środka i czuć się komfortowo.
Service Title
Feature